Το Σύνδρομο Του Ίκαρου

Έφτασε ο χειμώνας και στην νοτιότερη πόλη της Ευρώπης, σήμερα μπορούσες να βγεις έξω μόνο αν είχες βάλει κάποιου είδος πανωφόρι. Περπατούσα στους δρόμους της πόλης που συνήθως έχει υψηλές θερμοκρασίες και σκεφτόμουνα τι ωραία που θα είναι όταν θα έρθει η στιγμή να φύγω στο εξωτερικό.

Το τοπίο δεν θύμιζε τίποτα από αυτά που μέχρι τώρα ήξερα, η αίσθηση του βόρειου αέρα με ταξίδεψε στις χώρες που θέλω να ζήσω, να κάνω master, να εργαστώ και να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Λονδίνο, Άμστερνταμ δεν ξέρω ακόμη, είναι νωρίς, μάλλον.

Το σύνδρομο του Ίκαρου νομίζω είναι μία δική μου επινόηση, πολλές φορές σκέφτομαι και ταυτίζομαι μ' αυτό το πρόσωπο της μυθολογίας. Έχω μεγάλες προσδοκίες, οι στόχοι μου πολλοί, όχι όμως πολύ δύσκολοι. Υπάρχουν στιγμές που φοβάμαι και τον ίδιο μου τον εαυτό, φοβάμαι μη κάψω τα φτερά μου, όπως ο Ίκαρος και χαθώ στο πάτο της θάλασσας.

Μου αρέσει να κάνω όνειρα, κάνω τρελά όνειρα, νομίζω είναι από τα σημαντικά συστατικά για μια καλή ζωή, θέλω πολλά απ' τη ζωή, μου χρωστάει δεν της χρωστάω. Ο Ίκαρος είχε όνειρα, μαγεύτηκε απ' αυτά, ήταν αυτά που τον πρόδωσαν και τον κατέστρεψαν για να συνετιστούμε οι υπόλοιποι.

Είτε είμαι ο Ίκαρος είτε όχι, είτε με προδώσουν τα όνειρα μου και με καταστρέψουν, εγώ θα τα κυνηγήσω, θα τα πιάσω γιατί δεν αγγίζει η ζωή αν δεν παλεύεις για τα όνειρά σου, τα πιστεύω σου, είσαι νεκρός και δεν το ξέρεις.

Συμβιβασμός για τα τετριμμένα ή πάλη για τα όνειρα;

Εσείς τι λέτε;

http://problematization.pblogs.gr/2009/11/535236.html